آلوورا / Aloe Vera
اولین یافته های تاریخی مربوط به گیاه آلوئه به 2100 سال پیش از میلاد مسیح بازمیگردد، که در مجموعهای از لوحهای گِلی سومری ذکر شده است.
در سال 1552 پیش از میلاد مسیح از آن به عنوان ملیّن در پاپیروس ابرز مصری یاد شده است. علاوه بر مصریان، رومیان، یونانیان، عرب ها و هندی ها نیز خواص درمانی این گیاه را تشخیص دادند. در سال 1920 آلوئه ورا برای اولین بار به منظور توزیع دارویی کشت شد.
استفاده تجاری از ژل آلوئه از دهه 50 آغاز شد و در دهه 60 یک داروساز به نام دکتر کواتز در دالاس (تگزاس ، ایالات متحده) موفق به استخراج ژل آلوئه ورا ضمن حفظ خواص درمانی آن شد. این گیاه در طیف وسیعی از اقلیمها از جمله مناطق معتدل و نیمه گرمسیری رشد می کند.
خواص گیاه آلوورا / آلوئه ورا:
- تسریع کاهش وزن
- ترمیم و جلوگیری از پیری پوست
- تنظیم کلسترول خون
- افزایش نشاط و انرژی
- تنظیم قند خون
- بهبود عملکرد دستگاه گوارش
- افزایش قدرت باروری
- ضد سرطان
عوارض جانبی گیاه آلوورا / آلوئه ورا:
- آلوئه با سقط جنین مرتبط است. همچنین میتواند عامل خطری برای نقص مادرزادی باشد. در صورتی که باردار یا شیرده هستید، از مصرف خوراکی آلوئه پرهیز کنید.
- کاربرد مناسب ژل آلوئه ورا بر روی پوست کودکان احتمالا ایمن است. مصرف شیره و عصاره کل برگ آلوورا به صورت خوراکی توسط کودکان احتمالا ناایمن است.
- آلوئه میتواند قند خون را پایین بیاورد. اگر شما آلوئه را به صورت خوراکی مصرف میکنید و دیابت دارید، سطوح قند خونتان را در فواصل کم کنترل کنید.
- اگر همورویید دارید، شیره آلوئه را مصرف نکنید چراکه میتواند وضعیتتان را بدتر کند.
- اگر مشکلات کلیوی دارید، دوز بالا از شیره آلوئه با نارسایی کلیوی و سایر مشکلات جدی مرتبط شده است.
- آلوئه ورا ممکن است بر سطوح قند خون اثر بگذارد و میتواند با کنترل قند خون در طول جراحی و بعد از آن تداخل ایجاد کند. حداقل 2 هفته قبل از جراحی مصرف آلوئه را متوقف کنید.
- هر فرد ممکن است نسبت به گیاهان و ادویههای خاصی حساسیت داشته باشد که این حساسیت باید در درجه اول توسط خود فرد و در درجه دوم توسط پزشک تشخیص داده شود. البته این واکنشهای آلرژیک عوارض جانبی مزمن یا حاد ایجاد نمیکنند و بعد از شناسایی گیاه حساسیتزا و قطع مصرف آن، عوارض ناشی از آلرژی برطرف خواهد شد.
تداخل های دارویی گیاه آلوورا / آلوئه ورا:
- داروهای گلیکوزیدهای قلبی و ضد آریتمی: مصرف مزمن آلوئه میتواند منجر به از دست رفتن پتاسیم شود که باعث افزایش عملکرد گلیکوزیدهای قلبی و داروهای ضدآریتمی میشود.
- دیورتیکهای تیازیدی، دیورتیکهای لوپ، لیکوریک و کورتیکواستروئیدها: در صورت مصرف آلوئه همراه با این عوامل امکان کمبود پتاسیم افزایش مییابد.
- همچنین مصرف خوراکی داروهای زیر با آلوئه تداخل ایجاد میکند: دیگوکسین (لانوکسین)، داروهای ضد دیابت (گلیمپراید، گلیبوراید، انسولین، پیوگلیتازون، رزیگلیتازون، کلرپروپامید، گلی پیزاید، تولبوتامید)، سووفلوران (اولتان)، ملینهای تحریککننده (بیزاکودیل مانند کورکتول و دلکولاکس، کاسکارا، روغن کرچک و سنا)، وارفارین (کومادین)، داروهای ادرارآور (کلروتیازید، کلرتالیدون، هیدروکلروتیازید).
آلوورا / آلوئه ورا طبعی گرم و خشک (صفراوی) دارد.
این گیاه دارویی به دلیل تأثیرگذاریاش بر هضم، مورد استفاده قرار می گیرد که البته این کاربرد هنوز تایید نشده است.
در طب چینی، متداول ترین کاربرد آلوورا برای درمان بیماری های قارچی است.
کاربردهای آلوورا در طب هندی شامل تومورهای شکمی، یبوست، کولیک، بیماری های پوست، آمنوره (نوعی اختلال قاعدگی)، انگل و عفونت ها است.
